Speaking the Truth

Speaking the Truth 1

---

In February 1916, Gandhi was invited to speak at the laying of the foundation stone of the Banaras Hindu University. The Viceroy and many of the most important people of India were there. Gandhi clad in a Kathiawadi long coat and turban, rose to speak. The police arrangements, and also the pomp and luxury around him, hurt him deeply. Turning to the audience he said, ‘I want to think audibly and speak without reserve.’ His first words froze the audience. ‘It is a matter of deep humiliation and shame for us,’ he said, ‘that I am compelled this evening under the shadow of this great college, in the sacred city, to address the shadow of this great college, in the sacred city, to address my countrymen in language that is foreign to me.’ It was a bomb-shell. Nobody had ever dared to speak against the English language. The British officers, their friends, and the important Indians who had gathered there were breathing heavily in anger. But Gandhi went on, “His highness the Maharaja who presided yesterday over our deliberations spoke about the poverty of India. But what did we witness? A most gorgeous show an exhibition of jewellery. There is no salvation for India unless you strip yourselves of this jewellery and hold it in trust for your country men in India.’ Gandhi gave a long speech, covering many topics. His speech was full of outspoken criticism. Mrs. Annie Besant, who was one of the organizers of the function, was horrified and urged Gandhi to sit down. But Gandhi went on. Some people went red with rage, but others listened to Gandhi with the greatest interest. ‘Here at last is a man telling the truth,’ they thought, ‘he is the man to raise India from the mire.’ They applauded him and shouted joyfully. Gandhi turned to them and said, ‘No amount of speeches will ever make us fit for self-government. Finally Gandhi, the man who three times had supported the British in their war efforts, said,’ If I found it necessary for the salvation of India that the English should retire, that they should have to go, and I would not hesitate to declare that they would have to go, and I hope I would be prepared to die in defense of that belief. The people were amazed at Gandhi’s frankness. It was Gandhi’s first great political speech in India. Years later Jawaharlal described what the coming of Gandhi meant to the Indian people. He said, ‘We seemed to be helpless in the grip of some all-powerful monster; our limbs were paralysed, our minds deadened what could we do? How could we pull Indio out of this quagmire of poverty and defeatism which sucked her in? ‘And then Gandhi came.. He was like a powerful current of fresh air that made us stretch ourselves and take deep breaths, like a beam of light that pierced that darkness and removed the scales from our eyes, like a whirlwind that upset many things, but most of all the working of people’s minds.’ Several conferences demanding Home Rule were held in India during the latter half of 1916. They marked a new wave of political life under the leadership of Tilak, Mrs. Besant, and Jinnah. The annual meeting of the Congress was held in December year in Lucknow. The Congress was divided. There were the moderates and there were the extremists, but at Lucknow the congress met without tension between the two wings. The presidents Ambika Charan Mazumdar, spoke in terms of Swaraj, which previous leaders had demanded. A resolution was passed appealing to His Majesty’s Government and demanding that a definite step should be taken towards Indian self-Government by granting the reforms contained in the scheme prepared by the All India Congress Committee and adopted by the All-India Muslim League. In Lucknow the Congress and the Muslim league came to a agreement. This was afterwards known as the Lucknow Pact. For the sake of the unity of India the Congress conceded many points demanded by the Muslims. For two years Gandhi had traveled extensively and had talked at different places. He now wanted to start some work connected with labour. He now wanted to start some work connected with labour. His interest first centered in the problem of indentured labour, the system under which poor, ignorant labourers were enticed away India to work in the British colonies. He had fought this system in South Africa and he wanted to see it abolished. The Viceroy Lord Hardinge that His Majesty’s Government had agreed to abolish the system ‘in due course’. Gandhi however wanted a definite date before which the system would go. So now Gandhi started a great agitation on this issue. He went to Bombay and consulted all the Indian leaders there. They fixed May 31, 1917 as the last date for the abolition of indentured labour. He then went round the country to get support for this view.Meetings were held in all important places. Everywhere there was a great response. Even Gandhi said that he had not expected so much public support. As a result of the agitation, the Government announced that the system of indentured labour would be stopped before July 31, 1917. இன்னம்பூரான் http://innamburan.blogspot.co.uk http://innamburan.blogspot.de/view/magazine www.olitamizh.com __._,_.___ . __,_._,___

நாளொரு பக்கம் 21

 நாளொரு பக்கம் 21

Tuesday,the 17th March 2015

“Each night, when I go to sleep, I die. And the next morning, when I wake up, I am reborn.” 

Always believe in your dreams, because if you dont, you'll not have hope.

A man is but the product of his thoughts. What he thinks, he becomes.

― Mahatma Gandhi

Mahatma Gandhi spoke direct. His words convey what they intend. We will gain immeasurably by not reading in between the lines.

Mahatma and his arch-adversary Sir Winston Churchill had the same approach to life and death, as laid down in the first quote. During the War, he left instructions that he was to be woken only for bad news, having gone to bed, saying , ‘Damn it all’! The War was over, Germany having surrendered. He was sleeping. They told him only when he woke up. As to Mahatma, Kingsley Martin says that the whole world was waiting for  the Quit India Proclamation with bated breath, and the Mahtma was curled up and was sleeping like an infant.

As to dreams, all of us dream and agree with him.

Thinking is nothing, but a reflection of one’s dreams in the broadest sense of the term.

Mahatma Gandhi is our Marga Bhandu in more ways than one.

=x=

சித்திரத்துக்கு நன்றி: http://www.verybestquotes.com/wp-content/uploads/2012/07/Mahatma-Gandhi-Quotes-Each-night-when-I-go-to-sleep-I-die.-And-the-next-morning-when-I-wake-up-I-am-reborn..jpg

'சொன்னால் விரோதமிது ஆகிலும் சொல்லுவேன் கேண்மினோ...’! 1869 லிருந்து 1948 வரை & 1948 லிருந்து 2013 வரை

'சொன்னால் விரோதமிது ஆகிலும் சொல்லுவேன் கேண்மினோ...’!

1869 லிருந்து 1948 வரை & 1948 லிருந்து 2013 வரை

மஹாத்மா காந்தி ஜனித்த தினமாகிய அக்டோபர் 2 அன்று அவரை புகழ்ந்து பல கட்டுரைகள் பிரசுரம் ஆகும், பல மொழிகளில், உலகெங்கும். இந்தியா அவரை தனது பிதுரார்ஜித சொத்தாக உரிமை கொண்டாடும். காங்கிரஸ் கட்சி தன்னை அவரது தலைமகன் என்று பிரகடனம் செய்து கொள்ளும். பிரமுகர்கள் துப்பாக்கி பாதுகாப்புடன் ராஜ்காட் தகனபூமிக்கு சென்று, முகபாவத்தை சோகவடிவில் பாவித்துக்கொண்டு, மலர் தூவி, பஜனை செய்து, அந்த அனாதைப்பக்கிரிக்கு ராஜமரியாதை செய்வார்கள். மற்ற நகரங்களிலும், குக்கிராமங்களிலும், பட்டி தொட்டிகளிலும், அவரவர் அரசியல் திட்டத்திக்கேற்ப, காந்தி கீதங்கள் இசைக்கப்படும். அபஸ்வரம். நையாண்டி மேளம் எல்லாம் மேடைகளை அலங்கரிக்கும் இவையெல்லாம் மறுநாள் மறந்து விடும் ஸ்மசான (சுடுகாட்டு) வைராக்கியங்கள் அல்ல. வருடாவருடம் தத்க்ஷணமே உதறப்பட்ட சத்திய பிரமாணங்கள் அவை.

‘...நான் உம்மை நண்பரே என்று விளிப்பதின் காரணம், எனக்கு எதிரிகள் இல்லை என்பதே. கடந்த 33 வருடங்களாக, மனித குலத்தை, இனம், நிறம், மதம் போன்ற வித்தியாசங்களை புறக்கணித்து, பேணுவதிலும், மனித நேயம் நாடுவதிலும் கழித்து வந்திருக்கிறேன்...’. என்று ‘பேயரசு’ புரிந்த ஹிட்லருக்கு கிருஸ்தமஸ் விழாவை ஒட்டி 1940ல் லிகிதம் வரைந்த காந்தி மஹான் ஒரு விந்தை மனிதர். அதிசய தேவதை. ஆண்டவனின் பிரதிமை. யாவரையும் போல ஒரு பாமர மனிதனாக ஜனித்த மோஹன் தாஸ் கரம்சந்த் காந்தி, புழுவாய் பிறந்தது வண்ணத்துப்பூச்சியாக உருவெடுத்த ஜந்துவைப் போல, காந்தி மஹானாக மாறி, எரிநக்ஷத்திரமாக வீழ்ந்த கதை, காதை, காப்பியம் எல்லாம் ஒரு ‘பெரிய புராணம்’. ‘இத்தகைய அருந்தகை இப்புவியின்கண் நடமாடினரோ என்று வருங்கால தலைமுறைகள் வியந்து வரும்’ என்று ஆல்பெர்ட் ஐன்ஸ்டீன் கூறிய ஆரூடம் பொய்த்து விட்டதோ என்ற கவலை எம்மை வாட்டுகிறது. யாம் அறிந்த காந்தி மஹான் 1948க்கு முந்தியவர். தென்னாப்பிரிக்காவில் ஞானஸ்னானம். அங்கு, பாமரமக்களுக்கு சத்தியத்தின் பராக்கிரமத்தை உணர்த்தி, அரசு அஞ்சிய புரட்சியை தோற்றுவித்தவர். அதன் மூலம் நிறவேற்றுமையில் திளைத்த வெள்ளையர் அரசை திகைக்கவைத்து, அடி பணிய வைத்தவர். தன்னை சிறைப்படுத்திய ஜெனெரல் ஸ்மட்ஸுக்கு தான் தைத்த செருப்பை பரிசாக அளித்தவர். சத்யமேவ ஜயதே. பாபு ஏவ ஜயதே.

இந்திய சுதந்திர தினம் ஆகஸ்டு 15, 1948. கோலாகலம் இயல்பானதே. மகிழ்ச்சிகரமான தினம். உலகமே நம்மை போற்றிய தினம். பருப்பில்லாமல் கல்யாணம் நடந்தது. (என்ன கல்யாணமோ! இன்று சீரழிகிறது.) ஆம். ‘பாபு’ (அவரை விளிக்கும் சொல், அதே.) டில்லியில் இல்லை. வங்காளத்தில் சமயச்சண்டையில் சிக்கிக்கிடந்த நொவகாளி குக்கிராமங்களில் சாந்தி நிலவவேண்டும் என்ற குறிக்கோளை பரப்ப சென்றிருந்தார். இந்த மாதிரியான யாத்திரை அவருக்கு புதிது அல்ல. தென்னாப்பிரிக்காவில் கெட்டிக்கப்பட்ட துவம்சுக்கட்டையல்லவோ அவரது சலனமற்ற திட மனது. அங்கு புடம் போடப்பட்ட இந்த பத்தரைமாத்துத் தங்கம் ஒரு புருஷோத்தமன். மனிதருள் ஒரு மாணிக்கம். அவருடைய சாதனைகளின் தனிச்சிறப்பு அவற்றின் புனிதமான பின்னணி. எனினும்,1948க்கு பிறகு அவரை பற்றி நன்கு அறிந்தவர்கள் கூட, கொலையுண்டு உயிர் நீத்த அவரது ஆத்மாவின் நிழலை கூட சிறிதளவே அறிவார்கள். அதனால் தான் அவரது ‘பெரிய புராணத்தை’ (1) 1869 லிருந்து 1948 வரை என்றும், (2) 1948 லிருந்து 2013 வரை இரு பகுதிகளாக அமைத்துள்ளேன். பகுதி (2) முதலில் வரும்;அதுவும் 2013லிருந்து பின்னோக்கி. அவருடைய புனிதமான சாதனைகளை சிறிதேனும் புரிந்து கொள்ளவேண்டி, பகுதி(1)க்கு அறிமுகம் பகுதி (2). இது வரலாற்றின் கோலம், அலங்கோலம், ஓலம், வ்யாகூலம்.

‘Quo Vadis’ (எங்கே செல்கிறாய்?) என்ற திரைப்படம் அந்தக்காலத்தில் கொடி கட்டிப் பறந்தது. ஏசு பிரானின் இறை தூதர் தடுமாறி தடம் மாறும்போது, அவரை தடுத்தாட்கொண்ட வினா, அது. இவ்வருடம் (2013) பாரதமாதா, இந்தியாவின் போக்கைக்கண்டு, தீராத விசனத்தில் ஆழ்ந்திருக்கிறாள். தனது நாட்டில் ஜனநாயகத்தின் பினாமியின் ஆளுமையும், அதனுடைய பிரதிநிதித்துவம் பிரதிகூலமாக செயல்படுவதையும் கண்டு, மனம் நொந்து அருமந்த புத்திரன் ‘பாபு’ தகிக்கப்பட்ட பூமியை நோக்கி கண்ணீர் சொரிகிறாள். அன்று கலோனிய அரசு கொள்ளை அடித்தது என்று வாசாலகம் பேசுவோர் வெளிநாடுகளில் நம் மக்களின் செல்வத்தை ஒளித்து வைக்கும் தேசத்துரோகத்தை கண்டுகொள்வதில்லை. ஏழை பாழை வயிற்றில் மண் அடித்து, அரசியல் ஆதாயத்துக்கு வித்தும், நாத்தும் நடுகிறார்கள், வம்சாவளியின் செல்வத்தைப் பெருக்கி. இன்று வரை கனம் கோர்ட்டார் அளித்த தீர்வுகளோ, தணிக்கைத்துறையின் விமர்சனங்களோ, சான்றுகளுடன் தான் அளிக்கப்பட்டுள்ளன. அவற்றை குலைப்பதில் வீராவேசம் காட்டுபவர்கள், வாய்மைக்குக் களங்கம் விளைப்பதால், மஹாத்மா காந்தியின், ‘Truth is God’ என்ற சத்யாக்ரஹ கோட்ப்பாட்டை காலால் எட்டி உதைப்பவர்கள். இந்த நிலக்கரி அடாவடி அலாட்மெண்டை பாருங்கள். அது காந்திஜியை அவமதிக்கும் ‘ஆளைக்காட்டு; ரூலை சொல்கிறேன்.’ என்ற நிர்வாகக்கேடு. 2ஜி அவமானம் இந்தியாவை கேலிக்கு உள்ளாக்கிய போது, பாபு என்ன சொல்லியிருப்பார் என்று கற்பனை செய்து பாருங்கள். ‘ஏன் பிறந்தேன்?’ என்று பெருங்குரல் எடுத்து அழுதிருப்பார். பிரதிநிதிகளில் சிலர் சட்ட விரோதமான குற்றங்களுக்கு தண்டிக்கப்பெற்றவர்கள். அவர்களின் ‘பிரதிநிதித்துவத்தை’ பறிப்பதைப்பற்றி உச்ச நீதி மன்றம் அளித்த காந்தீய தீர்ப்பை முறியடிக்க சட்டம் கொணர்ந்தது, பாபு மீது ஒரு தாக்குதல். அது நிறைவேறாதது கண்டு அழிச்சாட்டியமாக அவசரச்சட்டம் கொணர்ந்தது, பாபு மீது சவுக்கடி. ஜனாதிபதியின் விவேகமும், பிரதமரையும், அமைச்சரவையையும் இளவல் உலுக்கியதும், ப்ளேட்மாரிகளின் கூச்சல்களும், பாபுவுக்கு சமாதானம் செய்யும் வகையில் அமையவில்லை. அவர்களின் இலக்கு: தேர்தலில் வெற்றிக்கனி என்று அவர்களே கூறுகிறார்கள். பிலாக்கணம் பாடினால் மட்டும் மாண்டோர் இந்த மாநிலத்தில் புனர்ஜன்மம் எடுக்கப்போவதில்லை. 

ஆனால், அன்று காந்தி மஹான் அடி பணிந்த மக்கள், அவருடைய ஆத்மாவின் அந்தரங்கம் அறிவார்கள் என்றும் வாய்மையின் மறு அவதாரம் கை கூடும் என்றும் நினைக்க ஆசையாக இருக்கிறது. ‘கண்ணீர் விட்டு வளர்த்தப் பயிரல்லவோ, நம் சுதந்திரம்!’. சற்றே மனோபலத்துடன் (மோஹனம் வேண்டாம்.) மஹாத்மா காந்தியின் ஆத்ம பயணத்தை நோக்குவோம். அவர் தன்னையே இடைவிடாமல் ஆத்மபரிசோதனைக்கு உட்படுத்தியவர். தென்னாப்பிரிக்காவுக்கு சென்றது ஒரு வழக்கறிஞராக. வாழ்ந்து காட்டியதோ ஒரு தர்மவான் ஆக. அவருடைய அந்தராத்மா தான் அவருடைய கலங்கரை விளக்கு. அவரது சட்ட மீறல் தர்மங்களை நேரில் கண்டு பங்கேற்றவர்கள் தான் ஓரளவு புரிந்து கொண்டனர். பிற்கால சந்ததிகள் அதை சுயநலத்துக்கு பயன் படுத்தியது கண்கூடு. மேலும் சொல்லப்போனால், அவருக்கு அந்த தர்மம் தான் தலைமையை வாங்கிக்கொடுத்தது. கோடானு கோடி மக்களை தன் வசம் இழுத்துக்கொண்டது. இப்படித்தான் விடுதலை வேள்வி கொழுந்து விட்டு எரிய துவங்கியது. அவருடைய ஆன்மீகம் அநேகருக்குப் புரியவில்லை; அது அரசியலுக்குப் புதிய வேதம். இலக்கு அடைவதை விட, வழிநடை நெறி தான் அவருக்கு பிரதானம். அதனால் தான் ‘செளரி செளரா’ ரத்து. விடுதலையை விட அதன் உன்னதம் தான் முக்கியம். அங்கு தான் 1947லிருந்து 2013 வரை, நாம் மோசம் போய் கொண்டிருக்கிறோம். நான் எந்த கட்சியை பற்றியும் விமர்சிக்கவில்லை. மக்கள் ஏமாந்து போனதை கண்டு புலம்புகிறேன். ஒரு பிடி உப்பு அள்ளி கலோனிய அரசை ஆட்டிப்படைத்த பாபு, இறைவனிடம் கேட்ட பிரார்த்தனை, ‘ஒரு படி ஏறினால் போதும், இப்போது.’ அவருக்கு பின் வந்தவர்கள் ஏணியின் படிகளை உடைத்தனர், மற்றவர் ஏறக்கூடாது என்று. ஆண்டவா! ஏன் இந்த தண்டனை எம் அன்னைக்கு?

பாபுவுக்கு இறைவனோடும் அன்யோன்யம். மக்களோடும் அன்யோன்யம். அவர் எது செய்தாலும் மக்கள் மன்றத்தின் முன் போய் நிற்பார். மனித நேயத்தின் மறு உரு பாபு. அவருடன் பழகியவர்கள் யாவரையும் வசீகரம் செய்து விடுவார், பொக்கை வாய் சிரிப்புடன். அவருடன் ஒத்துப்போகாதவர்கள் பலர். வாதித்து வாகை சூடுவதை விட, கொள்கையின் தரம் பொருட்டு, பிரதிவாதியை தன் வசம் செய்து கொள்வது தான், அவருடைய அணுகுமுறை.

மஹாத்மா காந்தியை பற்றிய உசாத்துணைகள், பல பக்கங்களை நிரப்பும். தினந்தோறும் நாம் யாவரும் பாபுவை பற்றி ஒரு பக்கம் படித்தால் கூட, நாட்டை உய்விக்க வழி பிறக்கலாம். 

காந்தி ஸ்மரணம் தேச உத்தாரணம்.

இன்னம்பூரான்

http://innamburan.blogspot.co.uk

http://innamburan.blogspot.de/view/magazine

www.olitamizh.com

---

coral shree	Tue, Oct 1, 2013 at 3:22 PM
அருமையான நினைவுகூரல் ஐயா. பகிர்விற்கு நன்றி. அன்புடன் பவளா

---

Geetha Sambasivam	Tue, Oct 1, 2013 at 3:24 PM
அன்பார்ந்த ஐயா, அருமையான இடுகை.  பலமுறை படித்தேன்.  நெஞ்சம் கலங்கியது.  ஒரு சின்ன விஷயம். மூணாவது பத்தியின் ஆரம்ப வரிகளைக் கொஞ்சம் சரி பாருங்கள். //இந்திய சுதந்திர தினம் ஆகஸ்டு 15, 1948. // என்று கொடுத்திருக்கிறீர்கள்.  இந்திய சுதந்திர நாள் ஆகஸ்ட் 15, 1947 க்குப் பின்னர் வந்த ஜனவரி 30, 1948 ஆம் ஆண்டிலேயே காந்தி சுடப்பட்டுவிட்டார் அல்லவா?  ஆகவே ஆகஸ்ட் பதினைந்து அவர் இறந்த பின்னர் வரும் முதல் சுதந்திர தினம் என்ற பொருளில் சொல்லி இருக்கிறீர்களா?   ஏனெனில் அடுத்து வரும் வாக்கியங்களில் நொவகாளி சென்றதையும் குறித்துள்ளீர்கள். கொஞ்சம் குழப்பமாக இருக்கிறது.  தயவு செய்து மன்னிக்கவும்.

---

Innamburan S.Soundararajan	Tue, Oct 1, 2013 at 3:39 PM
இந்திய சுதந்திர வருடம் 1947 தான். என் உள்மனது இந்த வினாவை எதிர்நோக்கியதோ! அதனால் தான் காரிய தவறோ! சுதந்திர வருடம் 1948 என்று தான் திட்டம். ஆனால், காந்திஜியை/ராஜாஜியை தவிர மற்றவர்கள் அவசரப்பட்டார்கள். வயசாறது இல்லையா? ஜின்னா வேறு வன்முறை துவக்கினார். நொவகாளி பிரச்னை 1948 என்றால் எழுந்திருக்காது என்ற ஹேஷ்யம் பலமாக இருந்தது. நான் அன்றொரு நாள் தொடரில் எழுதிய கோணாமாணா ரேட்க்ளிஃப் அவார்ட் வந்திருக்காது. பாகிஸ்தான் பிரதமர் லியாகத் அலி கான் தான், நேருஜியின் இடைக்கால அரசில் நிதி அமைச்சர். விஷய்ம் தெரிந்த அவர், 1948 என்ற பக்ஷத்தில் பலகோடி கேட்டு உபத் ரவம் செய்திருக்க்காமல் இருந்திருக்கலாம். காந்திஜி அதை கொடுக்கச்சொல்லி வற்புறுத்தும் நிலை வந்திருக்காது. கோட்ஸேக்கும் கொலை நோக்கம் வராமல் இருந்திருக்கலாம். இதெல்லாம் ஹேஷ்யம். பின்னணி அறிந்த ஹேஷ்யம். நன்றி, கீதா. இன்னம்பூரான் http://innamburan.blogspot.co.uk http://innamburan.blogspot.de/view/magazine www.olitamizh.com

---

சொ. வினைதீர்த்தான்	Tue, Oct 1, 2013 at 3:43 PM
இ.சாரின் நடையழகில் அருமையான இடுகை. காந்தி மகானுக்கான சிறந்ததொரு அஞசலி. இன்று காலை நாட்டு நலப் பணி திட்ட மாணவர், மாணவியர் இடையில் தேவகோட்டை சேவுகன் அண்ணாமலை கல்லூரியில் காந்தியடிகள் பற்றிய சிந்தனைகளைப் பகிர்ந்துகொள்ளும் வாய்ப்பு முதல்வர் முனைவர் சந்திரமோகன் அழைப்பில் அமைந்தது மகிழ்ச்சியளிக்கிறது. தனி இழையில் எழுதுகிறேன். இ.சாருக்கு நன்றி. அன்புடன்சொ.வினைதீர்த்தான்

---

Geetha Sambasivam	Tue, Oct 1, 2013 at 3:48 PM
அருமையானதொரு விளக்கத்துக்கு நன்றி ஐயா.  உங்கள் ஞாபகசக்திக்குத் தலை வணங்குகிறேன்.

---

ஓலை வெடி!:அன்றொருநாள்: மார்ச் 2

அன்றொருநாள்: மார்ச் 2

ஓலை வெடி!

1948: பாளையங்கோட்டை ஜில்லா ஆசுபத்திரி: கிழிந்த நாராக கிடக்கிறேன். ஆத்மபோதனை நடக்கிறது, ஒரு கத்தோலிக்க சான்றோனால். அப்போது, அவர் கொடுத்த Take Courage என்ற கையடக்கமான நூல் தற்செயலாக இன்று பக்கம் 12ல் காட்டிய வரி, ‘He asked for a stone, and God gave him bread.’ யக்ஷிணி வந்து சொன்னது போல்! அடுத்துப்படித்த வரி: 

‘மண்டியிட்டு ரொட்டித்துண்டை இறைஞ்சினேன்; கிடைத்தது என்னமோ ஒரு கல்’ 

- அண்ணல் காந்தி:   அவருடைய  மடலை  வைஸ்ராய் உதாசீனம் செய்ததை பற்றி.  

வைஸ்ராய் இர்வின் பிரபுவுக்கு காந்திஜி விடுத்த ஓலையின் சுருக்கம்:

ஸத்யாக்ரக ஆஶ்ரமம்

சபர்மதி

மார்ச் 2, 1930

அன்பார்ந்த நண்பரே! 

இத்தனை வருடங்களாக நான் வீச அஞ்சிய ஒத்துழையாமை என்ற பாணத்தை கையில் எடுக்கும் முன், தீர்வு காண உம்மை அணுகுகிறேன். என்னுடைய நம்பிக்கை பரிசுத்தமானது. எந்த உயிரனத்திற்கும் என்னால் ஹானி விளைவிக்க இயலாது, அதுவும் மனித இனத்திற்கு. எனக்கும், என் இனத்திற்கும் என்ன தான் அநீதி நீங்கள் இழைத்திருந்தாலும், இது தான் என் நிலைப்பாடு. பிரிட்டீஷ் ஆட்சியை சாபக்கேடு என்று சொல்லும் நான் ஒரு ஆங்கிலேயனுக்கும், இந்தியாவில் அவனுக்கு இருக்கக்கூடும் நியாயமான எந்த ஈடுபாட்டுக்கும் தீங்கு இழைக்கமாட்டேன். தவறாக என்னை எடை போடவேண்டாம். பிரிட்டீஷ் ஆட்சியை சாபக்கேடு என்று சொன்னாலும், ஆங்கிலேயர்களை மற்றவர்களை விட நீசர்களாக, நான் கருதவில்லை. எனக்கு பல ஆங்கிலேய நண்பர்கள் உண்டு. சொல்லப்போனால், துணிச்சலான, திறந்த மனது உடைய ஆங்கிலேயர்களில் படைப்புகள் மூலமாகத்தான், பிரிட்டீஷ் ஆட்சியின் தீமைகளை அறிந்து கொண்டேன்... இந்த மடல் பயமுறுத்தும் கடிதம் அல்ல. ஒரு அமைதியான எதிர்ப்பு; அது என்னுடைய பவித்ரமான கடமை. எனக்கு ஆண்டவன் ஒரு அருமையான ஆங்கிலேய தூதரை (ரேனால்ட்ஸ்: 24 வயதில் காந்திஜியிடம் வந்தவர்; பிறகு அவரை பற்றி.) அனுப்பியிருக்கிறார். அவருக்கு இந்தியாவின் தார்மீக வேட்கை, அஹிம்சை எல்லாம் புரியும். அவர் மூலமாக இந்த கடிதத்தை அனுப்புகிறேன்.

என்றும் உமது நண்பன்,

எம்.கே.காந்தி.

இந்த மடலின் மின்னாக்கப்பதிவை இணைத்திருக்கிறேன். 

நேற்றைய இழையில் அதிகார நந்தியே ‘விக்கிலீக்’ செய்து, மக்களின் ஆதரவை திரட்டியதை பற்றி பேசப்பட்டது. இன்று பேசப்படும் உத்தி, எழுதிய ஓலையை வெடிக்க வைக்கும் ‘ஓலை வெடி’. அதாவது கையோடு கையாக, குறிப்பிட்ட மடலை பொது மன்றத்தில் வைத்து விடுவது. குட்டை உடைத்து விடுவது. விலாசதாரரால் புறக்கணிக்கப்பட்ட இந்த கடிதம், இந்திய வரலாற்றில் திருப்புமுனை அல்ல. திருகிய முனை. கடலலையும், மக்கள் அலையும் கனிவுடன், கண்ணியமாக, கட்டுக்கோப்பாக தழுவிக்கொண்டன ~பத்தாவது நாள். உலகத்தின் கழுத்து சுளுக்கிக்கொண்டது. அப்படி திரும்பிப்பார்த்த வண்ணமே!

இன்று சரோஜினி நாயுடுவின் அஞ்சலி தினம்: 02 03 1949. அவரின் ஞாபகார்த்தமான சித்திரம். மார்ச் 12ம் தேதி இவ்விழையை தொடருவதாக உத்தேசம். பார்க்கலாம்.

இன்னம்பூரான்

02 03 2012

http://www.columbia.edu/itc/mealac/pritchett/00routesdata/1800_1899/congress/sarojininaidu/withgandhi.jpg

உசாத்துணை & இணைப்பு: க்ளிக்கவும்.

http://www.bl.uk/reshelp/findhelpregion/asia/india/indianindependence/indiannat/source3/large14219.html

வழக்கம் போல் அருமையான இழை.  பைபிளின் வரிகளும் அட்டகாசம்.  சரோஜினி நாயுடுவுக்கும் அஞ்சலி.  காந்தியின் கடிதம் உருக வைக்கிறது.  (என் மனதைத் திடப்படுத்திக்கொண்டு காந்தியின் மேல் நான் கொண்டிருக்கும் மனவேற்றுமைகளை நினைவு கூர வேண்டியதாயிற்று.) 

ஓய்வு எடுத்துக் கொண்டு தொடருங்கள்.

Gita

கவிதைக் குயில் சரோஜினி நாயுடு என் சிறு வயதிலேயே  என் மனதில் பதிந்த  ஒரு நற்சித்திரம்

அது ஏனோ தெரியவில்லை  படிக்கும் காலத்தே  இவர்கள் என் மனதில் ஒரு இடம் பிடித்துவிட்டார்கள்

வாழ்க  கவிக்குயில் சரோஜினி நாயுடு அவர்கள்

அன்புடன்

தமிழ்த்தேனீ

STOP! LISTEN! PROCEED! [1 ]

---

STOP! LISTEN! PROCEED! [1 ] 15 messages

---

innamburan@googlemail.com	Tue, Mar 30, 2010 at 11:23 AM
To: Roots Cc: mintamil@googlegroups.com
"   In 1947, India became an independent country.     India's biggest English newspapers, which had called Mahatma Gandhi "a ridiculous little man" when he launched his salt march in 1930, changed their tune.     The British Empire had created a barrier of thorns and bushes, known as the Great Hedge, two thousand miles long, between the Himalyas and the coast of Orissa, to stand in the way of the salt of the earth. Free competition forbade freedom: India was not free to consume its own salt, even though it was better and cheaper than salt imported from Liverpool.    Over time, the hege grew old and died. But the prohibition lived on, against it marched a tiny, bony, nearsighted man, who went about half-naked, leaning on a bamboo cane.    Mahatma Gandhi began his march to the sea leading a handful of pilgrims. Within a month. after a lot of walking, a multitude marched with him. When they reached the sea, each of them picked a fistful of salt. By doing so, they broke the law. It was civil disobedience against the empire.    A few of the disobedient were shot and killed and more than a hundred thousand were imprisoned.    Imprisoned too was their country.    Seventeen years later, the disobedience freed it" Excerpted from Galeano E: 2009: "Mirrors" :USA:Nation Books Copyright Author & Translator/ Acknowledged with thanks Innamburan

---

innamburan@googlemail.com	Wed, Mar 31, 2010 at 7:54 PM
To: Roots Cc: mintamil , Innamburan Innamburan
I was waiting for Dr.N.Kannan's Policy Statement for posing the questions that arise on the excerpt cited. They are: 1. Was the Mahatma morally right in transgressing the enacted Law? 2. If not, how did his Movement gather awe-inspiring strength? 3. If so, may one transgress the Law that he frowns upon? e.g. incomtetax law. 4. 'Law is an ass.' Right? 5. A powerful person is caught in a fraud- say sandmining. The politician proclaims, 'The Law will take its inexorable course'. Nothing worthwhile happens. Was he being 'politically correct' or hypocritical? Innamburan On Mar 30, 5:23 am, "innambu...@googlemail.com" [Quoted text hidden]

---

Innamburan Innamburan	Wed, Mar 31, 2010 at 8:16 PM
To: mintamil
எழும் வினாக்கள் 1. தார்மீகரீதியில், அண்ணல் சட்டத்தை மீறியது நியாயமா? 2. இல்லையெனில், அவரின் இயக்கத்தின் வலிமை என்ன? 3. ஆம் எனில், நமக்கு ஒவ்வாத சட்டத்தை மீறலாமா? - வருமானவரிச்சட்டம். 4. சட்டம் ஒரு கழுதையா? 5. ஒரு அதிகார மையம் சட்டத்தை மீறுகிறது; மணல் கொள்ளை என்போம். அது பிடிப்பட்டவுடன், அரசியல் தலைவர் ' சட்டம் தன் வேலையை செய்யும்' என்கிறார். உருப்படியாக ஒன்றையும் கானவில்லை. தலைவர் அரசியல் ரீதியாக சமாளித்தாரா? பொய்யுரைத்தாரா? இன்னம்பூரான் [Quoted text hidden] -- இன்னம்பூரான்

---

N. Kannan	Thu, Apr 1, 2010 at 12:19 AM
Reply-To: mintamil@googlegroups.com To: mintamil@googlegroups.com
அண்ணா! இப்படிப் பின்னிப் பெடலெடுத்தால் என்ன செய்வது? பின் நவீனத்துவ காலத்தில் காந்தியும் கட்டுடைக்கப்படுகிறார் என்றறிவேன். ஆயின் தேசத்தந்தை அல்லவா. அவர் ஆட்டுப்பால் குடிச்சு அறிவழிந்து போய் வேண்டாத விடுதலை வாங்கித்தந்தார் என்று புலவர்கள் சொன்னாலும், நானும் சொல்லலாமா? என்ற குற்ற உணர்வில் கேட்டுக் கொண்ட மன்னிப்பு வாசகம் அது. நீங்க எங்கோ போறீங்க, `ஹே ராம்!` ;-) க.

---

Innamburan Innamburan	Thu, Apr 1, 2010 at 1:25 AM
To: mintamil@googlegroups.com Cc: indic-roots@googlegroups.com, Innamburan Innamburan Bcc: innamburan88@yahoo.com
கவலை விட்டொழிக, கண்ணன். எனது பாதை சீரானது. கேள்விக்கணை, கருத்து அமைக்க. முதல் கேள்விக்கு என் பதில், உங்களுக்காக. " அண்ணலின் தார்மீகம் கரை கடந்தது. அயல் நாட்டு அரசின் சட்டம் மக்கள் விரோதி. உடைத்து தகர்க்க வேண்டியது. அதற்கான தண்டனையை முறுவலுடன் ஏற்றுக்கொண்டார். அஹமதாபாத் கோர்ட்டில் ஒரு வழக்கில், அவர் பகர்ந்த வாக்குமூலம் இன்றும் அக்கட்டிடத்தில் கல்வெட்டில் உள்ளது. தண்டனை அளித்த வெள்ளைய மாஜிஸ்ட்ரேட், அண்ணலை எழுந்து நின்று வரவேற்றார்.தன் ஆணையின் பின்னணியை பக்குவமாக/தாழ்மையுடன் கூறினார். வாய்மையை இறையாகப் போற்றிய அண்ணல் ஒரு மாபெரும் இயக்கத்தை தொடங்கி, மக்கள் விழிப்புணர்ச்சியை அக்னி பகவானாக நாட்டுக்கு அர்ப்பணித்தார்.  ஒரு நிஜக்கதை தெரியுமா? வேதாரண்யம் உப்பு சத்யாக்கிரஹத்தில், ஒரு புரோகிதர் மாட்டிக்கொண்டார். கோர்ட்டில் வாக்கு மூலம்: " தொழில் என்ன? கருமாதி செய்யும் பார்ப்பனன். ஏன் உப்பு எடுத்தாய்? ஒன்றுமில்லை. பிரிட்டீஷ் அரசு செத்துவிட்டது என்று சொன்னார்கள். கருமாதி பண்ணும் எண்னத்தில் இங்கு வந்து சேர்ந்தேன். அப்படியே உப்பு எடுத்தேன். கோர்ட்டில், 'கலீர்' என்ற சிரிப்பு; பிறகு அவர் சிரித்துக்கொண்டே சிறை சென்றார். அவருக்கு விழிப்புணர்ச்சி ஏற்படித்தியது, அண்ணல் அல்லவா. சார். நீங்கள் நான் பதிவு செய்த 'சத்யாக்கிரஹ நாள்' கேட்கவில்லை போல. நன்றி, வணக்கம். இன்னம்பூரான் 2010/3/31 N. Kannan [Quoted text hidden] [Quoted text hidden]

---

Raja sankar <	Thu, Apr 1, 2010 at 3:24 AM
Reply-To: mintamil@googlegroups.com To: mintamil@googlegroups.com
அண்ணல் எல்லா சட்டத்தையும் மீறவில்லை. வெள்ளைய அரசின் சட்டத்திற்குள் இருந்து கொண்டே சட்டரீதியாக அநியாயமான சட்டங்களை மீறினார். வெள்ளைய அரசில் இருந்தவர்கள் தாங்கள் ஒழுங்காக இருக்கிறோம் என அவர்கள் நாட்டுமக்களுக்கு நீருபிக்க வேண்டி இருந்ததால் அது சாத்தியம். இன்றைக்கு நீங்கள் ஏதாவது சட்டத்தை மீறி அதை வெளியே சொன்னால் விசாரணை கைதியாகவே ஆயுட்காலம் முழுவதும் இருக்க வேண்டி இருக்கும். :-)))))))) ராஜசங்கர் [Quoted text hidden]

---

srirangammohanarangan v	Thu, Apr 1, 2010 at 3:35 AM
Reply-To: mintamil@googlegroups.com To: mintamil@googlegroups.com
Compare  the  Salt-march  with  the  Boston  tea  party  of  Uncle  Sam:--)))) [Quoted text hidden]

---

Tthamizth Tthenee	Fri, Apr 2, 2010 at 8:46 AM
Reply-To: mintamil@googlegroups.com To: mintamil@googlegroups.com
சட்டங்களில் தவறு இருந்தால் அது மனிதர்களை பாதிக்குமானால் ஒரு வழி அந்தச் சட்டம் திருத்தப் படல் வேண்டும், சட்ட திருத்தத்துக்கு  வகை செய்யவில்லையென்றால் மீறப்படவேண்டியதே அதுதான் சட்டம் அன்புடன் தமிழ்த்தேனீ

S.Partha sarathy	Fri, Apr 2, 2010 at 6:51 PM
Reply-To: mintamil@googlegroups.com To: mintamil@googlegroups.com
///3. ஆம் எனில், நமக்கு ஒவ்வாத சட்டத்தை மீறலாமா? - வருமானவரிச்சட்டம்.///’நமக்கு’ - என்பதற்கு பதில்  ’நாட்டிற்கு’ எனில் மீறியது, மீறுவது சரியே.. அதுவும் அயல்நாட்டினரின் சட்டத்தை நம் நாட்டினர் ஏற்றுக்கொள்ளத்தேவை இல்லயே! பிரச்சனையே தாய்நாட்டை கொடுத்துவிடு என்பதுதானே. அது நியாத்திற்கான.. சத்தியத்திற்கான.. போராட்டம். இன்றைய மணல்கொள்ளை? மணல் திறந்தவெளியில்தானே உள்ளது..எப்படி கொள்ளையாகும்? :) அன்புடன் பார்த்தசாரதி

---

Innamburan Innamburan	Sun, Apr 4, 2010 at 1:46 AM
To: mintamil , indic-roots@googlegroups.com Cc: Innamburan Innamburan
On Fri, Apr 2, 2010 at 12:51 PM, S.Partha sarathy  wrote: ///3. ஆம் எனில், நமக்கு ஒவ்வாத சட்டத்தை மீறலாமா? - வருமானவரிச்சட்டம்.///’நமக்கு’ - என்பதற்கு பதில்  ’நாட்டிற்கு’ எனில் மீறியது, மீறுவது சரியே.. அதுவும் அயல்நாட்டினரின் சட்டத்தை நம் நாட்டினர் ஏற்றுக்கொள்ளத்தேவை இல்லயே! பிரச்சனையே தாய்நாட்டை கொடுத்துவிடு என்பதுதானே. அது நியாத்திற்கான.. சத்தியத்திற்கான.. போராட்டம். இன்றைய மணல்கொள்ளை? மணல் திறந்தவெளியில்தானே உள்ளது..எப்படி கொள்ளையாகும்? :) அன்புடன் பார்த்தசாரதி On Thu, Apr 1, 2010 at 12:46 AM, Innamburan Innamburan <innamburan@googlemail.com> wrote: நன்றி பல. வந்திருக்கும் கருத்துக்களின் நல்வரவாக, வினாக்களுக்கு விடை காண முயலுகிறேன். மாற்றுக்கருத்துக்களுக்கும், நல் வரவே: எழும் வினாக்கள் 1. தார்மீகரீதியில், அண்ணல் சட்டத்தை மீறியது நியாயமா? அந்த சட்டம் : Section 124 of Indian Penal Code.  [தேசத்துரோகம்] .  இன்றும் நம் நாட்டு சட்டப்புத்தகத்தில் இருக்கிறது. அரசியல் சாஸனத்திற்கு, இது முரண் அல்ல என்று உச்ச நீதி மன்ற தீர்ப்பு.  திரு. ராஜா சங்கர்  கூறியது போல, இன்று மீறினால், என்றும் சிறை. ஆனால், அவர், 'அரசின் சட்டத்திற்குள் இருந்து கொண்டே சட்டரீதியாக அநியாயமான சட்டங்களை' என்பது புரியவில்லை. அவரது விளக்கம், அடுத்த வினாக்களுக்கு பதில் அளிக்க உதவும். அன்று மீறியது சரியே. இன்று மீறலாகாது என்பது தார்மீகமா? விடை:  அன்று தேசத்துரோகம், அன்னிய அரசுக்கு துரோகம். எனவே அன்று தார்மீகம். இன்று, நம் நாட்டு அரசு தண்டிக்கும்.  காந்திஜியும் அந்த வழக்கும், நாம் படித்தால், பல தெளிவுகள் கிடைக்கும். விருப்பமிருந்தால், http://gandhiashramsabarmati.org/the-mahatma/speeches/great-trial-1922.pdf என்றதை படிக்கவும். வினா 2: எழவில்லை. இருந்தும் சிக்கல்கள், தேனியார் சொல்வதை உன்னிப்பாக, கவனித்தால். இன்று, அதீதமான சட்டங்களும், உள் விதிகளும், குழப்பத்தை மட்டும் தருகின்றன; பாமர மனிதனுக்கு சட்டம் இரண்டாம்பக்ஷமாக தான் உதவுகிறது. செல்வந்தர்களுக்கு உடனடி. இந்த நிலை மாறவேண்டும். வினா 3: சட்டம் இயற்றிய விதம், இயற்றும் போது அள்ளித்தெளிக்கும் அவசரக்கோலம், சட்டமன்றத்தால் இல்லாமல், அரசு இயந்திரம் விதிக்கும் விதிகளும் சட்டம் என்பதாலும், எல்லா சட்டங்களிலும், குறுக்குச்சால்கள்  இடம் பெற்று, குற்றவாளியை காப்பாற்றுகின்றன. இன்று சட்டத்தை கையாளுபவர்களின் அசிரத்தை உலக வெளிச்சம்.  எனவே, ஒட்டுமொத்தமாகக் கூறின் சட்டம், கழுதை போல், பொறுமையாக, இருக்கிறது. சான்றாக, இந்த காலாவதியான மருந்துகள் பற்றி கவனித்தால், என் கூற்று புலப்படும். வருமானவரி ஏய்ப்பது சுயநலம். தவறு. வினா 4: மணல் கொள்ளையை, உதாரணமாகக்காட்டியது, அதன் சட்ட/சமூக/ இயற்கை விரோதம். என் கூற்றை. இடம், பொருள், ஏவல், பொருத்திப்பார்க்கவேண்டும், என்று திரு.பார்த்தசாரதியை கேட்டுக்கொள்கிறேன். இன்னம்பூரான்    2. இல்லையெனில், அவரின் இயக்கத்தின் வலிமை என்ன? யாரும், இல்லை என்று கூறவில்லை.  3. ஆம் எனில், நமக்கு ஒவ்வாத சட்டத்தை மீறலாமா? - வருமானவரிச்சட்டம். கூடாது. அண்ணல் சமுதாயப்புரட்சி படைத்தார். வருமான வரிச்சட்டத்தை மீறுவது தன்னலம். மேலும், தார்மீக நியதியும், பொறுப்பும் சட்டத்தை மீறுவதில் மட்டுமல்ல. அரசை எதிர்த்து, தண்டனையை ஏற்கும் உறுதி. மற்றபடி, சட்டத்தை நிலை நிறுத்தவும், மாற்றவும், விழிப்புணர்ச்சி வேண்டும். பெரும்பாலாக, அரசியல் சாசனத்தையும், சட்டத்தையும் மீறுவது தவறு.   4. சட்டம் ஒரு கழுதையா? ஆம், குறிப்பிட்ட தருணங்களில்.  இன்று சட்டம் சிலந்தி வலையாக இருப்பதற்கும், குப்பையும் கூளமுமாக இருக்கும் பின்னணியில், முன்னணி சட்டங்கள் புதைந்து, சிதைந்து இருப்பதும், சிக்கலே சட்டமடா என்று வக்கீல் ராஜ்யம் இருப்பதும், அரசும், மக்களும் சட்டங்கள அசட்டை செய்வதும்,  சட்டமெனும் புரவியை, மட்டக்கழுதை ஆக்கிவிடுகின்றன.  [Quoted text hidden]

---

Innamburan Innamburan	Sun, Apr 4, 2010 at 10:30 PM
To: mintamil , indic-roots@googlegroups.com
ஆண்டவா! இன்னம்புரான் Date:05/04/2010 URL: http://www.thehindu.com/2010/04/05/stories/2010040554331 Downloading a document from the Internet can land you in jail Staff Reporter Laws abused to intimidate activists, scribes in conflict zones The administration stages encounters with impunity Police use the media to frame the accused New Delhi: When does downloading a document from the Internet land you in jail? In the strife-torn Jammu and Kashmir, the Official Secrets Act (OSA) can do the trick. Like it did for journalist Iftikhar Gilani back in 2003. When does calling upon “Dalits, women, minorities, farmers and adivasis to build organisations in order to fight for their rights” (among other things) qualify as sedition? In the police notice to Dr. Rati Rao, vice president of the People's Union for Civil Liberties, it does. Mr. Gilani and Dr. Rao were among the journalists and activists who spoke of State repression at a conference of Media and Law organised by the Human Rights Law Network, here on Sunday. “When they arrested me they said it was in the national interest. When I was released, they said it was in public interest,” Mr. Gilani told the audience. Jailed for seven months, he said several victims like him were “rotting” in the prisons of J&K. He recalled a man who had spent 12 years in jail under the Public Security Act (PSA) for digging up a cricket pitch. Maqbool Sahil, writer and Chief Editor of Pukar in Kashmir was subjected to the third degree after being arrested under the PSA and accused of spying for Pakistan. “Journalists are performing a challenging task since the militancy of the 90s. Eleven journalists have died so far in direct and indirect attacks by the government. I was held without trial for 30 months. When I was released in January 2008, I had lost all contacts and sources. I rejected an offer from the Hurriyat to become a separatist leader. Instead, I have returned to my profession.” In a minefield Preventive detentions, threats and encounters have become the order of the day in conflict zones. For journalists working in such areas, “it's like walking in a minefield,” said Irengbam Arun, Editor of IREIBAK, Manipur. Mr. Arun said “the culture of impunity,” built when the Armed Forces Special Powers Act was in effect, has now spread to the police. Six journalists, one recently, and five others in the 90s have died in various encounters. “When it happens, you don't know if it's the army, the police or the militants,” he said. In the backwards areas, the anonymity of remote jungles and the tag of ‘naxalite' make for a perfect combination for the administration to stage encounters with impunity. “Police atrocities are increasing in Narayanpatna and Naupada in Orissa. Children are kept in jails. People are shot in jungles and termed naxalites,” said journalist and activist Khuturam Sunani, himself charged with sedition. From Lakhmipur in Uttar Pradesh, journalist Samiuddin Neelu of Amar Ujala recounted his close escape from a possible police encounter. “They claimed to have recovered a lion's nail, the skin of a rhino and a sandalwood stick from me,” he said. The National Human Rights Commission later ordered the U.P. government to pay Rs. 5 lakh to him for illegal detention. Mr. Gilani's fight opened his eyes to the way the media treats crime stories. While he was still inside his house during a raid, the television reported him to be absconding. And the papers reported that he had admitted to being an ISI agent in court. “If the media did that to me, what about the other people? The reportage built up an atmosphere [of distrust]. Since the police have no proof, they use the media [for such purposes],” he said. © Copyright 2000 - 2009 The Hindu [Quoted text hidden]

---

Innamburan Innamburan	Sun, Apr 4, 2010 at 10:36 PM
To: mintamil , indic-roots@googlegroups.com Cc: Innamburan Innamburan
சட்டம் ஒரு கழுதை. இன்னம்பூரான்இன்றைய செய்தி. " Four days after getting bail, Nooriya Haveliwala, accused of drunk driving and fatally knocking down two persons on January 30, was released from the Byculla women's jail on Sunday. Nooriya Haveliwala (27), a beautician by profession, was arrested on January 31 for allegedly mowing down two persons, including a traffic police inspector, and injuring four traffic police constables. She tested positive for alcohol and drugs. Surety A metropolitan magistrate on Wednesday granted her bail on a surety of Rs. 15,000 after the police failed to file the charge sheet in the case within the stipulated 60-day period. “Nooriya was released after all the formalities were completed,” her lawyer Renuka Lazmeshwar said. [Quoted text hidden]

---

Tthamizth Tthenee	Mon, Apr 5, 2010 at 2:02 PM
Reply-To: indic-roots@googlegroups.com To: indic-roots@googlegroups.com
சட்டங்கள்  மனிதருக்காக,மனிதர்களின் நலனுக்காக  ஏற்படுத்தப்பட்டவை  என்றால் நிச்சயமாக  அந்தச் சட்டத்தினால் மக்கள் துன்புறுகிறார்கள், பாதிக்கப்படுகிறார்கள் என்றால் ஒன்று  அந்தச் சட்டத்தை  திருத்தவேண்டும் அல்லது மீறப்படுதல் வேண்டும் அன்புடன் தமிழ்த்தேனீ 5-4-10 அன்று, Innamburan Innamburan <innamburan@googlemail.com> எழுதினார்: [Quoted text hidden] -- You received this message because you are subscribed to the Google Groups "Roots" group, an intiative of Tamil Heritage Foundation. To post to this group, send email to indic-roots@googlegroups.com

---

Innamburan Innamburan	Mon, Apr 5, 2010 at 10:25 PM
To: indic-roots@googlegroups.com
Date:06/04/2010 URL: http://www.thehindu.com/2010/04/06/stories/2010040651350900.htm Gopalkrishna Gandhi The Great Dandi March — eighty years after Mahatma Gandhi's choice of salt for the 1930 campaign initially evoked derision and scepticism but the march proved to be sui generis, a gift of gifts to India. It is time to give something back to Dandi, a commemoration that is not stereotypical. - PHOTO: THE HINDU ARCHIVES GIFT OF GIFTS:Mahatma Gandhi leading volunteers of the Indian National Congress during the historic march to Dandi in March 1930. This was not the first time that Mohandas Karamchand Gandhi had decided to lead a march. A great column of over 2000 men, women and children had moved in 1913 under his lead from Natal across the Transvaal border to break a ban on Indians travelling from one South African province to another, and to protest against a law that rendered all marriages barring those under Christian aegis as illegal. The result, coming with the Relief of Indians Act, was dramatic. His work among the indigo peasants in Champaran, Bihar in 1917 and among Kheda's peasants in Gujarat the following year saw him trudging the dusty trail again. Both those roads led to the removal of the peasants' grievances within some six months. The 24 days during which he led a column of 80 satyagrahis traversing 241 miles from Sabarmati to the Surat coastline to break the salt laws did not yield such results. Though raw salt was lifted 'illegally' by Gandhiji and his followers and though ‘contraband' salt was made and sold, the salt laws stayed and the salt tax was not repealed. And yet the salt march culminating at Dandi on April 6, 1930 is regarded as the most electrifying of all his satyagrahic campaigns, with Jawaharlal Nehru saying “it seemed as though a spring had been suddenly released.” The choice of salt for his campaign had initially evoked derision. The Statesman wrote: “It is difficult not to laugh, and we imagine that will be the mood of most thinking Indians.” The Congress leadership too had been ambivalent, with Motilal and Jawaharlal Nehru being initially unpersuaded and Gandhiji's ‘right arm,' Sardar Vallabhbhai Patel, who wanted a land revenue boycott instead, not concealing his scepticism of salt. C. Rajagopalachari saw both the logic and the magic of his leader's decision. Speaking at Sholanur, C.R. said: “You may say, hello, this is a funny thing. All along he was telling [us] that if we made khaddar we will get swaraj, now he says we must make salt also...” And then at Tuticorin explained in detail why this “funny thing” was not funny at all. “Suppose,” C.R. said, “a people rise in revolt. They cannot attack the abstract constitution or lead an army against proclamations and statutes...Civil disobedience has to be directed against the salt tax or the land tax or some other particular point — not that that is our final end, but for the time being it is our aim, and we must shoot straight.” Gandhi's ‘southern warrior' then did a salt march from Tiruchirappalli to the Tamil coastal village of Vedaranyam, in spectacular sync with Dandi. Sardar Patel, we have noted, was not an initial enthusiast for salt as a satyagrahic weapon. But once the decision was taken, he not only plunged into the preparations but, typically, gave the campaign its first propulsion. ‘Putting Sardar Patel out of the way' became the Surat District Administration's priority because it knew that in a salt-based satyagraha in Gujarat, Sardar Patel would be the salt's very savour. The Sardar was touring the area to determine the best route to the salt-laden coast and to alert the peasantry, already ‘trained' by the Bardoli satyagraha, for the coming campaign, when villagers in the Surat village of Raas engaged him on March 7 (five days before Gandhiji's column started from Sabarmati) in eager conversation. “How many in Raas are ready for prison?” the Sardar asked. About two hundred came forward. “Are the women ready too?” A group of them, young and old, said they were. Later, when he was about to rise to address the villagers of Raas, an order was brought by a first class magistrate forbidding him to address any meeting in the district. After the Sardar went through the paper the Magistrate asked him, “What do you intend to do?” Came the answer, “I will ignore the notice and speak.” Before he could utter a single word to the gathering, the future Home Minister of India, the country's first to hold that office, was asked to follow the posse of policemen. Rajmohan Gandhi writes in his biography of the Sardar: “Patel rose from his seat, farewelled the audience and stepped smiling and laughing into the police car.” The campaign had started. What made this campaign different from earlier ones? Earlier campaigns had been sharply focussed on issues that were as vital, but with all their voltage, were still of local import. Dandi, despite being geographically identifiable with a particular district, a specific stretch of coast, and a particular spot on that coast, yet straddled the nation. This was by virtue of its being centred on an object that all of India related to. That a gift of nature, salt, could be turned into a government-controlled commercial monopoly suddenly seemed unacceptable. And non-violent but strident resistance of that monopolisation also suddenly seemed logical and in fact vital. Gandhiji utilised the march to breach some things other than the salt laws as well. One of these was the caste divide in the villages en route. On his arrival in some villages he headed straight for the so-called ‘untouchable' quarters and drew water from the well there for his wash, making his village hosts, often from ‘higher' castes, to cross those ancient and hurtful divides. Another thing on his mind was the fragility of Hindu-Muslim equations at the time. There were only two Muslim marchers in his team of 78, which later became 80. But the role he gave to Abbas Tyabji, as his alternative ‘leader,' and his choice of the beachside home of Sirajuddin Vasi (locally known as Shiraz Abdulla) as his place of stay in the village of Dandi sent a clear message. It was that the swaraj being fought for was to be for all India, across religious denominations. A third ‘bonus' of the campaign was the profiling it gave to women satyagrahis and thereby to the Indian woman. Gandhiji did not include women among the marchers, but gave them roles along the campaign, with Kasturba setting the marchers off at Sabarmati, Sarojini Naidu being at hand the moment the first fistful of salt was lifted at Dandi on April 6,1930, and the remarkable Parsi social worker Mithuben Petit standing just behind the Mahatma when he repeated the violation at Bhimrad three days later. A memorable photograph captures the moment, Gandhiji stooping to lift the salt crystals. And at different places, women like Kamaladevi Chattopadhyay, Hansa Mehta, Amina Tyabji, and Rukmini Lakshmipathy broke the salt laws. Their example acquires a meaning of its own today as the nation moves dramatically ahead with what is popularly called the Women's Reservation Bill. But beyond these, there are two other ‘Dandi achievements' that need to be recognised and studied for their contemporary salience. Dharasana, 25 miles south of Dandi, had a government salt depot. The satyagrahis did a series of raids on this depot. The brutality with which the non-violent raids at Dharasana led first by Abbas Tyabji and then by Sarojini Naidu, with Gandhiji's son Manilal Gandhi participating, was met showed, in J.C. Kumarapppa's words “the fangs and claws of the government in all its ugliness.” But more astonishing than the state use of force against the satyagrahis was the amazing self-discipline of the satyagrahis in the face of the repressive violence. Not one satyagrahi retaliated to the baton charges, often delivered from horseback. Dandi and Dharasana exemplified Gandhiji's non-violent methods of protest based on the principle that “to kill for freedom will legitimise killing after freedom.” They carry a meaning today that we cannot afford to miss. The other abiding ‘Dandi achievement' lies in an altogether different area. Explaining “why salt?” Gandhiji said: “Next to air and water, salt is perhaps the greatest necessity of life.” Gandhiji was not a conscious ‘environmentalist.' The term ‘ecology' did not figure in his vocabulary. But the fact that he described the criticality of salt as being “next to air and water...” assumes an enormous significance. At a time when environmental pollution and the contamination of water sources are all too plain and can shock us into astonished disbelief, the attention paid by Gandhiji to those two lifelines and then to the only inorganic material that humans and animals consume carries more than a significance. It carries a message and constitutes a mandate. There is no governmental monopoly over Indian salt today. But India, like the rest of the world, is aware of the manner in which the industrial behemoths of the world hold nature's gifts of air and water, of non-renewable resources, including land and its minerals, in a techno-commercial grip. Dandi gave India a gift of gifts in 1930. It is time, during this 80th anniversary of that gifting, for India to give something to Dandi. This can and should be in terms of a ‘built' commemoration that vivifies the Great March. Dandi would like to see such a memorial. Prime Minister Manmohan Singh's announcement in Dandi in April 2005 was to that effect. And the Government of India and the Government of Gujarat are working towards raising precisely such a complex. But the more abiding ‘gift' to Dandi needs also to be in terms of a ‘living memorial' that enriches the quality of the life of the people of Dandi and the region, enabling them access to more drinking water, green energy. The march was sui generis. Its commemoration cannot be stereotypical. Which is why it is hope-giving to see State and central authorities planning a project at Dandi, which, apart from a sculptural-cum-architectural monument complex, will use solar power for lighting the venue and later generate solar energy at Dandi, and give it a bioshield as well. The stretch of beach at Dandi today is no different from our coasts elsewhere. Need one be surprised? The Gujarat Vidyapith at Ahmedabad, which played a major role during the Dandi campaign, is planning to collaborate with the local authorities to see the Dandi beachline becoming, in time, pristine. With remarkable sensitivity, the Archaeological Survey of India has, under the auspices of the Ministry of Culture currently under the Prime Minister's direct charge , restored the house at Dandi where Gandhiji stayed. Its solar-illumining on April 6, 2010 by the Ministry of Renewable Energy will spotlight the multi-mode memorial. His pocket watch dangling at the waist, Gandhi truly took time by the forelock at Dandi. The evolving commemoration of that historic event will also have to do more than be in step with the times. It will have to show the way to an ecologically sustainable future where the gifts of nature are not in thrall. ( The author is Chairman of the Dandi Memorial Committee constituted by the Government of India.) © Copyright 2000 - 2009 The Hindu [Quoted text hidden]

---

innamburan@googlemail.com	Fri, Apr 30, 2010 at 9:18 PM
To: Roots Cc: mintamil , Innamburan Innamburan
On Apr 5, 4:25 pm, Innamburan Innamburan <innambu...@googlemail.com> wrote: > *Date:06/04/2010* *URL:http://www.thehindu.com/2010/04/06/stories/2010040651350900.htm* > ------------------------------ > > Gopalkrishna Gandhi > *The Great Dandi March — eighty years after* > > *Mahatma Gandhi's choice of salt for the 1930 campaign initially evoked > derision and scepticism but the march proved to be sui generis, a gift of > gifts to India. It is time to give something back to Dandi, a commemoration> that is not stereotypical.* > > - PHOTO: THE HINDU ARCHIVES >> *GIFT OF GIFTS:Mahatma Gandhi leading volunteers of the Indian National > Congress during the historic march to Dandi in March 1930.* [Quoted text hidden] > the region, enabling them access to more... > > read more » Please click the URL to see the rare photo. Innamburan Date:01/05/2010 URL: http://www.thehindu.com/2010/05/01/stories/2010050153381000.htm Back Tamil Nadu Tales of valour from Vedaranyam Satyagraha P.V.Srividya Sustained acts of rebellion tired the British —THE HINDU ARCHIVES HISTORIC: Rajaji leading Vedaranyam Salt Satyagraha. VEDARANYAM: Eight decades ago, this day, at the strike of dawn, C.Rajagopalachari, picked up a fistful of spontaneous salt at Agasthyampalli in Vedaranyam in defiance of the British Raj and blazoned out “Vande Mataram”. An unnerved British sepoy posted there asked Rajaji why he chose that spot, putting his job in jeopardy. An amused Rajaji is said to have assured the sepoy that he would wait to court arrest till he returned with his officer. And so says popular history. In Vedaranyam, April 30, 1930 also marked the beginning of marathom arrests, with each day, sathyagrahis picking up salt to court arrest - recorded to have continued for over a month. The Vedaranyam Salt Satyagraha had always been a footnote in the large narrative of Gandhi's salt Satyagraha. However, it hosts other tales of valour that seek to be recorded. The success of the Satyagraha - defying the hawk-eyed sepoys stationed at every nook and corner of Vedaranyam to prevent the marchers- would have been chequered had it not been those footsoldiers, who drafted its success in a familiar terrain. Pertinent among them was Sardar Vedarathinam Pillai, a salt merchant and ardent Gandhian, who is said to have laid the pitch for nationalistic struggles from the fringes here. According to popular and recorded history, the Satyagrahis, who had camped in Vedaranyam (what now hosts Rajaji Poonga) after reaching on April 28, were oblivious to Rajaji's plan to pick up salt before dawn – a plan that saw fruition due to Sardar Vedarathinam's ingenuity. Sardar Vedarathinam Pillai deputed Naganandha Desikar, Marimuthu Thevar, and Rajagopala Iyer to smuggle Rajaji before dawn to Agasthyampalli through gullies and lanes to avoid surveillance. It is said that even the Satyagrahis were not aware until Rajaji broke the salt law, says A.Vedarathinam, the grandson of Sardar Vedarathinam Pillai. Why Vedaranyam, while there was a larger salt-making centre in Tuticorin? A nationalistic turf was already laid in Vedaranyam by Sardar Vedarathinam Pillai. Earlier, in 1929, Sardar Vedarathinam had personally invited Gandhi to preside over the Madras Provincial Congress Committee meet at Vedaranyam. Citing his inability to travel from the heartland of struggle, Gandhi deputed Mahadev Desai and Sardar Vallabhai Patel for the meet. Such was the impact of the Vedaranyam struggle that Gandhi is recorded to have delayed his trip to the Second Round Table Conference in 1932, on grounds that Lord Irwin had not kept his promise of ensuring return of all confiscated property. Gandhi had taken up Sardar Vedarathnam's case, and his property was returned. On receipt of a telegram from Sardar Vedarathinam, Gandhi is said to have embarked on his journey, says A.Vedarathinam. Unlike Dandi, here women marched alongside men to the lyrics of Poet Namakkal Ramalingam Pillai, “ Kathiyindri, rathamindri, yudham ondru varugudhu” (Sans sword, sans blood, a war is being waged), written for the occasion eight decades ago. The barber And there were other heroes, who from the fringes did their bit to tire the administration out. Vairappan, a barber in his teens had vowed not to render his services to any one in the service of the British Raj that he once walked off mid-way, leaving behind a sepoy with his half shaven face on realising that he was a British servant. Today, there is a bust in honour of Vairappan in Vedaranyam. Just as envisioned by Gandhi, sustained acts of rebellion during the course of the struggle did tire the administration out, like day-to- day entries made by the Salt department here reveals. Photographs of these entries along with other priceless records – that includes photographs and name rolls, a few retrieved from the Nehru Memorial Museum Library in New Delhi, have been documented by Mr.A.Vedarathinam to the extent possible. [Quoted text hidden]