THE CONSTITUTION OF INDIA [5]

THE CONSTITUTION OF INDIA

[5]

Innamburan

November 30, 2015

This series endeavors to trace the trajectory of the evolving democracy in India, with the Constitution of India 1950 being the beacon-light.  The youth, particularly those competing for  the IAS etc., may benefit by the Montesquieu’s Separation of Powers -India Version.

Piloting the Article 19 in 1947, Sardar Patel wanted us to move with the times, shed the irrelevancies and put forth: ‘Land will be required for many public purposes, not only and but so many other things may have to be acquired And the State will acquire them after paying compensation and not expropriate them. That is the real meaning of the clause...’.

Barely four years later and within fifteen months of the working of the Constitution, Prime Minister Jawahrlal Nehru moved the Constitution (First Amendment) Bill, which was enacted as the Constitution (First Amendment) Act, 1951.  He worried about dilatory litigation stalling agrarian reforms, thereby affecting large numbers of people. He was, perhaps, impatient as is his wont. The crux of the matter was that of enabling the Parliament to amend the Constitution, by a clarificatory Article 19 (6). His reference to freedom of speech and expression guaranteed by article 19(1)(a) was beside the point and that to the article 46 about the special care [educational and economic]  of the weaker sections of the people and protecting them from social injustice was mere rhetoric, in this context. One is reminded of Shakespeare’s

Cassius:

"The fault, dear Brutus, is not in our stars,

But in ourselves, that we are underlings."

Julius Caesar (I, ii, 140-141)

Nehru was barking at the wrong tree.!

A dispassionate study of the implementation of the four cardinal recommendations of the the Congress Agrarian Reforms Committee under the Chairmanship of J C Kumarappa goes to show that the landlords adroitly used loopholes in the enacted law [not in the Constitution] to escape. Legal loopholes, indifferent implementation, political interference at State and Central levels enjoined with negligence of rules caused the turmoil. All this, when  Zamindari abolition was top agenda of Independent India!

Of the three land tenure systems in India on the eve of Independence (viz,. the zamindari system, ryotwari system, and mahalwari) the zamindari system covered 57 percent of cultivated land in British India. The zamindar’s estates ranged in size from a few acres to tens of thousands of acres. Layers and layers of intermediaries thrived by collecting more and remitting less -rackrenting. This caused distress to the poor, the creamy layers of unearned income contributing to the income inequality. The ryotwari system recognized individual cultivators (ryots or raiyats) as proprietors of their land with generally recognized rights to sell, lease, mortgage, and otherwise transfer their land. Nonetheless, informal intermediaries of the zamindari type emerged even in areas where the ryotwari (and mahalwari) systems had strongholds. While some raiyats were owner-cultivators, many rented out part or all of their land to tenants, mostly sharecroppers. It was usury in the extreme. Whatever the rationalizations dot the history books, the truth of the matter is that the erstwhile princelings were lent large sums of money by the colonial government, offsetting it by taking over land revenue collection thorugh agents. This is best illustrated by the folklore about the tension between Collector Jackson and Veera Pandia Kottabommen.

I am afraid that the Constitution (First Amendment) Act, 1951and its bete noir Shankari Prasad vs Union of India (AIR 1951 SC 455) will have to wait for the next round.

(contd)

-x-

Image credit:https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/39/1b/a9/391ba9a326acadc559769057845d0d4c.jpg

இன்னம்பூரான்

http://innamburan.blogspot.co.uk

http://innamburan.blogspot.de/view/magazine

THE CONSTITUTION OF INDIA[4] THE HORNETS’ NEST

THE CONSTITUTION OF INDIA

[4]

THE HORNETS’ NEST

Innamburan

November 29, 2015

Intended neither as an exhaustive or authoritative or academic study,this  series is erected on the solid foundation of lifelong tracking of the events. It endeavors to guide the youth, particularly those competing for  the IAS etc., to grasp the the Rule of Law, as a concept and its complex operating system.

Machiavelli exhorted his Prince not to kidnap the defeated enemy’s wife and not to deprive him of his property, adding for good measure that murdering his father was in order! Such is the hold of property on one, instead of being the the other way about! It is legal to shoot a trespasser under U.S. Law, to this day; In the UK and in India, such extreme steps are illegal. 

Article 19 of our Constitution guaranteed, inter alia, to all citizens the right to acquire, hold and dispose of property.  Article 31 provided that "no person shall be deprived of his property save by authority of law." It also provided that compensation would be paid to a person whose property has been taken for public purposes. This did not augur well for the socialist ambitions of the newborn Union of India. Zamindari abolition topped the agenda.

The passage of the Resolution on Article 19 by Sardar Patel on Friday, the 2nd May, 1947 calls for reflection by each and every one of us for many reasons. It instructs; its foresight is commendable; no differences with Nehru is manifest. And, then, Independence was still on its way. The ruling party’s agenda was mounted with vigor and consensus.

Clause 19.-Miscellaneous Rights. 

The Hon'ble Sardar Vallabhbhai Patel (Bombay: General): I beg to move clause 19. 

The clause runs thus:

     "No property, movable or immovable, of any person or corporation including any interest in any commercial or industrial undertaking, shall be taken or acquired for public use unless the law provides for the payment of compensation for the property taken or acquired and specified the principles on which and the manner in which the compensation is to be determined."

     I do not expect any amendments to this motion, but if there are any, we shall consider them in time.”

(Amendments Nos. 86 and 87 were not moved.)

After much discussions, he replied to the discussions as under: 

***

The Hon'ble Sardar Vallabhbhai Patel: 

Sir, the discussion on this question has gone on a wrong track. An amendment was moved by somebody, which has been subsequently withdrawn, but those who took part in the debate assumed that this clause was intended for the purpose of acquiring Zamindaris. That is, to say the least, not understanding the real meaning of the clause. Land will be required for many public purposes, not only and but so many other things may have to be acquired And the State will acquire them after paying compensation and not expropriate them. That is the real meaning of the clause. But the Zamindars or some of their representatives thought that their interests must be safeguarded by moving an amendment or by making a speech here. But they are not going to safeguard these interests in this way. They must recognise the times and move with the times. This clause here will not become the law tomorrow or the day after; it will take at least a year more, and before that, most of the Zamindaris will be liquidated. Even under the present Acts or laws in the different provinces legislation is being brought in to liquidate Zamindaris either by paying just compensation or adequate compensation or whatever the legislatures there think fit. Therefore, it is wrong to think that this clause is Intended really for them. It is not so.The process of acquisition is already there and the legislatures are already taking steps to liquidate the Zamindaris. Therefore, we must not or need not go into the question whether the Zamindars have in the past been patriotic or a nuisance or anything of that kind. It is all irrelevant and we need not go into the past.”

Rather unhappy with the judicial interpretations that were not on all fours with the ambitions of the Executive, Prime Minister Jawahrlal Nehru moved the Constitution (First Amendment) Bill, 1951 on the 10th May, 1951. This was enacted as the Constitution (First Amendment) Act, 1951,  The Statement of Objects And Reasons behind that Bill is as under:

“During the last fifteen months of the working of the Constitution, certain difficulties have been brought to light by judicial decisions and pronouncements specially in regard to the chapter on fundamental rights. The citizen's right to freedom of speech and expression guaranteed by article 19(1)(a) has been held by some courts to be so comprehensive as not to render a person culpable even if he advocates murder and other crimes of violence. In other countries with written constitutions, freedom of speech and of the press is not regarded as debarring the State from punishing or preventing abuse of this freedom. The citizen's right to practise any profession or to carry on any occupation, trade or business conferred by article 19(1)(g) is subject to reasonable restrictions which the laws of the State may impose "in the interests of general public". While the words cited are comprehensive enough to cover any scheme of nationalisation which the State may undertake, it is desirable to place the matter beyond doubt by a clarificatory addition to article 19(6). Another article in regard to which unanticipated difficulties have arisen is article 31. The validity of agrarian reform measures passed by the State Legislatures in the last three years has, in spite of the provisions of clauses (4) and (6) of article 31, formed the subject-matter of dilatory litigation, as a result of which the implementation of these

important measures, affecting large numbers of people, has been held up.

The main objects of this Bill are, accordingly to amend article 19 for the purposes indicated above and to insert provisions fully securing the constitutional validity of zamindari abolition laws in general and certain specified State Acts in particular. the opportunity has been taken to propose a few minor amendments to other articles in order to remove difficulties that may arise.

It is laid down in article 46 as a directive principle of State policy that the State should promote with special care the educational and economic interests of the weaker sections of the people and protect them from social injustice. In order that any special provision that the State may make for the educational, economic or social advancement of any backward class of citizens may not be challenged on the ground of being discriminatory, it is proposed that article 15(3) should be suitably amplified. Certain amendments in respect of articles dealing with the convening and proroguing of the sessions of Parliament have been found necessary and are also incorporated in this Bill. So also a few minor amendments in respect of articles 341, 342, 372 and 376.”

The very first amendment stirred a hornets’ nest. It was shot down Shankari Prasad vs Union of India (AIR 1951 SC 455). Thereby hangs a tale!

Kesavananda Bharathi is the culmination of the first round of exploring the tweaking of our Constitution and was preceded by some interesting constitutional points that were first addressed in Shankari Prasad vs Union of India (AIR 1951 SC 455) and then by two other landmark judgements. 

[contd]

-x-

Image Credit: http://img01.ibnlive.in/ibnlive/uploads/2014/11/dekhbhaimemes.jpg

இன்னம்பூரான்

http://innamburan.blogspot.co.uk

http://innamburan.blogspot.de/view/magazine

www.olitamizh.com

அன்றொருநாள்: மார்ச் 25 உணர்ச்சி வசப்பட்டால்!

---

அன்றொருநாள்: மார்ச் 25 உணர்ச்சி வசப்பட்டால்! 3 messages

---

Innamburan Innamburan	Sat, Mar 24, 2012 at 6:44 PM
To: mintamil , thamizhvaasal
அன்றொருநாள்: மார்ச் 25 உணர்ச்சி வசப்பட்டால்! அவருக்கு பாரத ரத்னா விருது அறிவித்த போது,நேருவின் கண்களில் ஜலதாரை. பிரதமரான அவருக்கே தெரியாமல், ஜனாதிபதியின் அன்பு கட்டளைப்படி, அந்த பிரகடனம். அந்த அன்பின் அரவணைப்பில், நேரு திக்குமுக்காடிவிட்டார். இரண்டாம் உலக யுத்தத்தில், பிரிட்டன் வாகை சூடியது. சூத்ரதாரி, சர்ச்சில். அடுத்த தேர்தலில் படுதோல்வி அவருக்கு. அதையெல்லாம் பொருட்படுத்தாத சர்ச்சில், மக்களின் ஜனநாயகன் சர்ச்சில், மூப்படைந்து பார்லிமெண்ட்டிலிருந்து விலகினார். வாழ்த்துக்கள், எல்லா தரப்பிலிருந்தும். வானை எட்டிய கரகோஷம். முகத்தை மறைத்துக்கொள்ளாமல் அழுதார். ஆனந்தக்கண்ணீர். சர்தார் வல்லபாய் படேல் பயணித்த விமானம் சிக்கலில் மாட்டிக்கொண்டது. இந்தியாவே கவலையில் ஆழ்ந்தது. அபாயம் நீங்கி, அவர் நாடாளும் மன்றம் வந்தார். சபையே, ஒரு மனதாக, ஆர்பரித்தது. துண்டை வாயில் புதைத்துக்கொண்டு விம்மினார், அந்த ‘இரும்பு மனிதர்’. இதெல்லாம் அவ்வப்பொழுது படித்தது.*  இங்கிலாந்தில் அநேகமாக எல்லா ஊர்களில் ஒரு வில்பர்ஃபோர்ஸ் வீதியொன்று இருக்கும். அவர் ஆஃப்பிரிக்காவிலிருந்து அடிமை இறக்குமதியை கண்டித்தார். படாத பாடு பட்டார். பலனில்லை எனலாம். ஏனென்றால், 1804, 1806 காலகட்டத்தில் அவர் பார்லிமெண்டில் கொண்டு வந்த அடிமை ஒழிக்கும் சட்டம் எடுபடவில்லை. பொறுக்க முடியாமல், 1806ல் அவர் அடிமைப்படுத்துவதை திட்டவட்டமாக கண்டித்து, ஒரு நூல் எழுதினார். மக்களின் மனசாக்ஷி உறுத்தியது. சமுதாய விழுப்புணர்ச்சியின் பயனாக, புத்தாண்டு 1807 செவ்வனே விடிந்தது. ஸர் சாமுவேல் ரோமிலி, வில்பர்ஃபோர்ஸின் அடிமை இறக்குமதி ஒழிப்பு மசோதாவை சிலாகித்து பேசும்போது உணர்ச்சிவசப்பட்டு, வில்பர்ஃபோர்ஸின் அமைதியான தூக்கத்தையும், நெப்போலியனின் தூக்கமின்மையின் அவதியையும் பற்றி குரல் கொடுத்தார். ரோமிலியின் வரலாற்று ஆசிரியர் சொன்னது,  ‘ரோமிலி பரவசத்துடன் பேச, பேச, வில்பர்ஃபோர்ஸ் மிகவும் உணர்ச்சிவசப்பட்டார். சிரத்தை, கைகளுக்குள் வைத்துக்கொண்டு, குனிந்த வண்ணம் அமர்ந்திருந்தார். நீருண்ட மேகக்கண்களிலிருந்து தாரை, தாரையாக நீர் பிரவாகம். இங்கிலாந்து பார்லிமெண்ட்டில் கரகோஷத்திற்குத் தடை, ஒரு மரபு. ஆனால், மார்ச் 25, 1807 அன்று, எல்லா உறுப்பினர்களும் எழுந்து நின்று அவருக்கு வாழ்த்துக்கூறி, கை கொட்டி ஆரவாரம் செய்தனர்.’  அவர்கள் எல்லாரும் வெள்ளையர்கள். இருக்காதா பின்ன? 1787ல் தொடங்கிய போராட்டம். எத்தனை கல்லும், முள்ளும். ‘இறைவன் எனக்கு இரு பணிகள் தந்திருக்கிறார்: அடிமை ஒழிப்பு & நன்னடத்தை பிரசாரம்.’  ( வில்பர்ஃபோர்ஸின் டைரி: அக்டோபர் 28, 1787)   வில்பர்ஃபோர்ஸிடம் கேட்டபோது, ‘நான் உணர்ச்சிவசப்பட்டேன். தன்னிலை மறந்தேன். என்னை சுற்றி நடந்ததை அறியேன்.’ இது நடந்த, அடிமை இறக்குமதி ஒழிப்பு சட்டம் இயற்றப்பட்ட தினம், மார்ச் 25, 1807. அது ஒரு திருப்புமுனை. அதுவும் வாசற்படியில். அவருடைய இடைவிடாத முயற்சியினால், அடிமை வைத்துக்கொள்வதே சட்டவிரோதமாயிற்று, பிற்காலம். அடுத்தாற்போல், இந்த மார்ச் 25, 1965 (158 வருடங்களுக்கு பிறகு) நிகழ்வையும் பார்த்து விடுங்கள். இந்த பகுதி, அன்றொரு நாள்: டிசம்பர் 1:ப்ளாக்கும், ப்ளேக்கும் & அன்றொரு நாள்: ஜனவரி:15:‘முன்னம் அவனுடைய நாமம் கேட்டால்...’ ஆகியவற்றின் தொடரே ஆகும், ஒரு விதத்தில். இன்னொரு விதத்தில் வில்பர்ஃபோஸின் மறு அவதார நிகழ்ச்சி என்றும் சொல்லலாம். ரெவரெண்ட் மார்ட்டின் லூதர் கிங் அவர்கள் கறுப்பும், வெள்ளையுமாக, 25 ஆயிரம் மக்களை திரட்டிக்கொண்டு, அலபாமா மாநிலத்தின் இனபேத கொள்கையை எதிர்த்து உரையாற்றும் போது சொன்னார், ‘நாம் புறமுதுகு காட்டமாட்டோம். புறப்பாடு ஆகி விட்டது. இனபேதம் எம்மை தடுக்காது’. கூட்டத்தை சந்திக்கத் தயார் என்று கூறிய கவர்னர் வாலெஸ் புறுமுதுகு காட்டினார். ஜன்னல் வழியே மக்களின் ஆரவாரத்தை, சற்றே அச்சத்துடன் எட்டி பார்த்த வண்ணம் இருந்தார். செல்மா என்ற ஊரிலிருந்து 54 மைல் தூரம் கால்நடையாக வந்த மக்களோ, களைப்பு இல்லாமல்,  புரட்சிக்கு ஆதரவு தெரிவித்த வண்ணம் இருந்தனர். சிலருக்கு இது நாடகபாணியாக தோன்றியதாம். ஆனால், இது வாகை சூடிய மக்கள் சக்தி.  நம்ம தண்டி சத்யாக்ரஹம் மாதிரி, நான்கு நாட்கள் நடை. வெள்ளையர் தாக்கல் எதிர்பார்க்கப்பட்டதே. அலபாமா கவர்னர் தங்களால் அலட்டிக்கொள்ள முடியாது என்று கை விரித்துவிட்டார். மத்திய அரசின் ராணுவம் இவர்களின் பாதுகாப்புக்கு வந்தது. அந்த வகையில் தண்டி யாத்திரையிலிருந்து மாறுபட்டது, இந்த ஊர்வலம். இந்த நடை நடந்து அவர்கள் கொடுக்க விரும்பிய விண்ணப்பம்: “நாங்கள் நடை நடையா நடந்து வந்தது ஐந்து நாளும் 50 மைலும் அல்ல. அது நெடும்தூரம், ஐயா! ~ மூன்று நூற்றாண்டுகள் அனுபவித்த இன்னல்களும், இடர்ப்பாடுகளும். கவர்னர் சீமானே! நாங்கள் உங்களிடம் எங்கள் சுதந்திரத்தை பிரகடனம் செய்கிறோம். எங்களுக்கு வாக்குரிமை வேண்டும். சட்டம் எங்களை சமமாக பாவிக்க வேண்டும். போலீஸ் அடக்குமுறை ஒழியவேண்டும்.” கவர்னரா? கொக்கா? திரை மறைவிலிருந்து பார்க்கும் அச்சம், அவரை, முற்றிலும் ஆட்கொண்டது. தன்னுடைய காரியதரிசியை அனுப்பினார். மார்ட்டின் லூதர் கிங் கூட இருந்த ரெவரண்ட் லெளரியின் பதில், பிரமாதம்: “கவர்னர் எங்களை பார்க்கமுடியாமல் போனது வருத்தம் அளிக்கிறது. இந்த நாட்டு பிரஜைகள் என்ற உரிமையில் நாங்கள் அவரிடம் புகார் அளிக்க வேண்டும். உங்களிடம் அல்ல. அவரிடம் சொல்லுங்கள். நாங்கள் மறுபடியும் வருவோம் என்று.”  இந்த உரிமை போராட்டத்தின் கிட்டத்தட்ட முன்னூறு ஆண்டுகளின் (1787 ~1965) வரலாற்றின் சுருக்கம், உம்மை, இது பற்றி மேலும் அறிந்து கொள்ள தூண்டவேண்டும் என்ற அவா. ஏனெனில், இந்தியாவில் இன்றளவும் கொத்தடிமைகள் உண்டு: சுண்ணாம்பு காளவாய், செங்கல் சூளை, முறுக்கு சுற்றல், சிவகாசி மத்தாப்பு, ரத்ன கம்பளம், கண்ணாடி வளையல், சாயாக்கடை இத்யாதி. ‘உன் மனதே உனக்கு எஜமானன்’ என்றெல்லாம் ஆத்மவிசாரணை செய்பவர்கள், மக்கள் சமுதாயத்தில், மக்கள் சக்தியை திறம்பட வழி நடத்தத் தயங்குகிறார்கள். இன்னம்பூரான் 25 03 2012 என்னுடைய சுய அனுபவத்தில் இம்மாதிரியான நிகழ்வுகளில் மூன்றை குறிப்பிடலாம், ஏற்புடைய தருணம் கிட்டினால். அவற்றின் பசுமை என் கவசம். http://collections.rmg.co.uk/mediaLib/395/media-395202/large.jpg == யார்க் தேர்தல் டிக்கெட் உசாத்துணை: http://www.bbc.co.uk/history/historic_figures/wilberforce_william.shtml http://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/big/0325.html

---

கி.காளைராசன்	Sun, Mar 25, 2012 at 8:43 AM
Reply-To: mintamil@googlegroups.com To: mintamil@googlegroups.com
ஐயா ‘இ‘னா  அவர்களுக்கு வணக்கம். On 3/25/12, Innamburan Innamburan <innamburan@gmail.com> wrote: > அன்றொருநாள்: மார்ச் 25 உணர்ச்சி வசப்பட்டால்!> ஏனெனில், இந்தியாவில் இன்றளவும் கொத்தடிமைகள் உண்டு: சுண்ணாம்பு > காளவாய், செங்கல் சூளை, முறுக்கு சுற்றல், சிவகாசி மத்தாப்பு, ரத்ன கம்பளம்,> கண்ணாடி வளையல், சாயாக்கடை இத்யாதி. ‘உன் மனதே உனக்கு எஜமானன்’ என்றெல்லாம்> ஆத்மவிசாரணை செய்பவர்கள், மக்கள் சமுதாயத்தில், மக்கள் சக்தியை திறம்பட வழி > நடத்தத் தயங்குகிறார்கள் உண்டு. கொத்தடிமைகள் இன்றும் உண்டு. ஆனால் இவர்களுக்குப் பெயர் contract labors. உள்ளூர் என்றால் பிரச்சனை என்று வெளிமாநிலங்களில் இருந்து அழைத்து வருகின்றனர். பெரிய பெரிய கட்டிடங்கள் எல்லாம் இந்த அடிமைகளால் உருவாக்கப்பட்டனவே. இராமேச்சுரத்திலிருந்து காசிவரை என்னுடன் பயணித்தவர் இதுபோன்று பணிசெய்பவரே. 1987-88 ஆம் ஆண்டு, கட்டிடத்தில் ஒரு தொழிலாளி (மூன்று ழ,ல,ள) கீழே விழுந்து இறந்து விட்டார்.  கட்டிடம் கட்டிய பொதுப்பணித்துறையே இதற்கு நட்டஈடு வழங்க வேண்டும் என்றனர். பொதுப்பணித்துறையினர் ஒப்பந்தகாரைக் கை காட்டினர். ஒப்பந்தகாரர் குத்தகைக்காரரைக் கைகாட்டினார்.  கடைசியில் யாரும் நட்டஈடு வழங்கியதாக எனக்குத் தெரியவில்லை.  நீதிமன்றம் செல்வதற்குக்கூட இறந்தவரின் உறவினர்களுக்கு மொழி தெரியவில்லை. தேவையான பணமோபொருளே இருந்ததாகவும் தெரியவில்லை. அன்பன் கி.காளைராசன்

---

கி.காளைராசன்	Sun, Mar 25, 2012 at 8:45 AM
Reply-To: mintamil@googlegroups.com To: mintamil@googlegroups.com
humanity is the cause of the people. inhumanity is the cause of the money. yours kalairajan -- அன்பன் கி.காளைராசன்